Η άσωτη

Χάθηκα σε μια νύχτα από δίπλα σου, από εμάς.

Δεν ξέρω αν έφυγα από συνέπεια ή από ανάγκη να ξεφύγω από τον εαυτό μου,

από τη στενή και μικρόχαρη σχέση μας.

Αυτό πάντως που ζούσαμε δεν ήταν λύση, ήταν ημίμετρο.

Κι από τότε κυλιέμαι από δρόμο σε δρόμο,

από αγκαλιές σε αγκαλιές,

αποχτώντας πληγές και εμπειρίες.

Τα αγαπημένα μας έχουνε πια χαθεί,κι έμεινα μόνη.

Τρέμω όταν με πλησιάζει κάτι από αυτά που ζήσαμε μαζί.

Κάνω πως δεν βλέπω και απομακρύνομαι.

Προσπαθώ να επιστρέφω με μιαν ύποπτη προσπάθεια

να φανώ σε σένα άψογη, ακέραιη,

επιστρέφω κι είμαι, Θεέ μου, σαν τον άσωτο

που αφήνειτην αλητεία, πικραμένος, και γυρνάει στον πατέρα

τον καλόκαρδο,να ζήσει στους κόλπους του μια ασωτία ιδιωτική.

Δεν μπορώ να σε ξεγελάσω το ξέρω.

Δεν σ' αγάπησα περισσότερο, αλλά αλλιώτικα, παιδιάστικα, αθώα.

Πάντα θα φέρνω μέσα μου τη θύμηση σου... για να με κρατάει μακριά.