Το γράμμα

Κάθε μέρα ξυπνούσα και έβρισκα ένα γράμμα δίπλα στο προσκεφάλι μου.

Ένα γράμμα και ένα τριαντάφυλλο.

Δεν ήξερα τι ήταν αυτό που μου ’φερνες.

Σε άφηνα μέσα στη σοφία των βιβλίων σου και δεν σε ρώτησα ποτέ.

Κάποιες φορές αναρωτιόμουν αν θα μπορούσες να καταλάβεις το δικό μου μήνυμα.

Το νόημα πέρα από τις άκρες των δαχτύλων μου.

Το νόημα πέρα από τα χείλη μου.

Όταν δεν σε είχα κοντά μου έπαιρνα τα γράμματα σου, τα άγγιζα στο πρόσωπό μου και τα 'σφιγγα πάνω στην καρδιά μου.

Δεν καταλάβαινα τα σχήματα, αλλά η μυρωδιά τους είχε κάτι από εσένα.

Και όταν η νύχτα γινόταν σιωπηλή και τ’ αστέρια έβγαιναν ένα-ένα, τα άνοιγα πάνω στα πόδια μου και έμενα σιωπηλή.

Αυτές οι μικρές ζωγραφιές ήταν τα λόγια που δεν μπορούσες να μου πεις εσύ και δεν μπορούσα να καταλάβω εγώ.

Παρακαλούσα το Θεό να μου μουρμουρίσει τα λόγια, να μου τα διαβάσει με δυνατή φωνή, να μου τα τραγουδήσουνε οι ουρανοί.

Δε κατάφερα ποτέ να βρω αυτό που μου σιγοψυθίριζες στα γράμματα σου.

Αυτό που θα 'θελες να μάθω δε το καταλάβαινα καθόλου.

Κουράστικα.

Συγχώρα με αγάπη μου.

Αλλά τα γράμματα έγιναν βαρύ φορτίο και οι σκέψεις μου βγάλανε φτερά.

Δεν ξέρω να διαβάζω.

Δεν μπορείς να ακούσεις.