Γερόγριες

Έχω υποσχεθεί στη μαμά ότι δεν θα κάνω φασαρίες, ούτε θα γυρεύω μπελάδες, γιατί λέει ότι δεν θα αντέξει να την πάρουν μια μέρα τηλέφωνο από το Αστυνομικό Τμήμα (στην καλύτερη) ή από κανένα νοσοκομείο (στη χειρότερη) και να της πουν έλα να πάρεις το παιδί σου. Αλλά όταν βλέπω γέρους και γριές (για λόγους συντομίας γερόγριες) τις ώρες αιχμής, στα ΜΜΜ, στο ΙΚΑ, στις Τράπεζες και γενικά όπου υπάρχει ουρά και πολυκοσμία με πιάνουν τα νεύρα μου.

Ώρα αιχμής και γέρος πάνε μαζί. Υποτίθεται ότι είναι χαλαροί, μιας και δεν δουλεύουν. Υποτίθεται ότι έχουν άπλετο χρόνο και υποτίθεται ότι θα πρέπει να διευκολύνουν όλους αυτούς που εργάζονται και βιάζονται, γιατί κάποια στιγμή ήταν στη θέση τους. Αλλά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο! Ουρές στις Τράπεζες, ουρές στο ΙΚΑ, ουρές στο Ταχυδρομείο και θέλουν να τους δώσεις και τη θέση σου, γιατί όπως λένε είναι ‘γέροι άνθρωποι’. Αν είσαι τόσο γέρος και τόσο ανήμπορος, τότε πώς ήρθες ως εδώ; Αλλά και γι’ αυτό έχουν την απάντηση!

Τι ακριβώς κάνει ένας ηλικιωμένος στις 8:15 μέσα σε λεωφορείο που κατευθύνεται σε σταθμό μετρό; Η απάντηση είναι εύκολη. Πιάνει την θέση σε αυτόν που ξυπνάει από τις 7:00, σχολάει - στην καλύτερη των περιπτώσεων - στις 19:00 και καταλήγει στο κρεβάτι του καλές 12:00 π.μ. Και όλη αυτή η φασαρία γίνεται για να πάει να πληρώσει ένα λογαριασμό ή να δει αν μπήκαν τα λεφτά της σύνταξης στην Τράπεζα ή να κλείσει ραντεβού για εξέταση ούρων.

Τι να εξηγήσω; Ότι υπάρχει και άλλη ώρα να τα κάνει αυτά; Δεν μπορεί να ξεκολλήσει το μυαλό του από την εποχή που εργαζότανε και που έτρεχε να τα προλάβει όλα. Του είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθεί ότι στις 8:00 που στήνεται στην ουρά για να πληρώσει ένα λογαριασμό κάποιος άλλος που είναι στη μέση ή στο τέλος της ουράς, πιάνει δουλειά στις 8:00, 8:30, 9:00 και έχει πραγματικό λόγο που είναι εκεί τέτοια ώρα.

Σήμερα ήταν μια τέτοια μέρα. Κάθομαι στο λεωφορείο, στη θέση, όπως μπαίνεις αριστερά, δεύτερη σειρά δεξιά, παράθυρο και στην επόμενη στάση (η οποία είναι στο ΙΚΑ, έχει σημασία που το αναφέρω) μπαίνουν 6-10 γερόγριες. Ο τελευταίος λοιπόν από αυτούς δεν βρήκε, όπως είναι λογικό, θέση (λεωφορείο είναι, όχι το BADMINTON) και αφού το βλέμμα του περιπλανήθηκε κατά μήκος και κατά πλάτος του λεωφορείου, είπε να κάνει το λάθος να μου μιλήσει (πού πας ρε Καραμήτρο;). Το θάρρος δεν κατάλαβα που το βρήκε! Μάλλον του φάνηκα μικρή και αθώα! (στο ένα από τα 2 έπεσε μέσα! στο μικρή βέβαια!).

Διάλογος των δυο μας:
- ‘σήκω να κάτσω εγώ που είμαι γέρος άνθρωπος;’
- ‘όχι!’
- ‘γιατί;’
- ‘γιατί, την έχω reserve όλο το χειμώνα’.

Και αρχίζει ο γερόγριος ένα ακαταλαβίστικο παραλήρημα για τους νέους και τις νέες που δεν σέβονται τίποτα, για το ότι κοπροσκυλιάζουμε όλη μέρα και άλλα τέτοια συναφή.

Το ‘η σιωπή μου προς απάντηση σου’ είναι κάτι που εφαρμόζω αρκετά συχνά στη ζωή μου. Επειδή, μάλλον, το ότι, δεν ίδρωσε το αυτί μου τον ενόχλησε αρκετά, άρχισε το στενό μαρκάρισμα, το προσωπικό και χυδαίο μαρκάρισμα. Ξεκίνησε με το ότι δεν έχω ανατροφή, ότι λυπάται τους γονείς μου για το παιδί που μεγαλώσανε και τελείωσε με το ότι θα ήθελε να πάθει και ο παππούς μου τα ίδια.

Ποιός με είδε και δεν με φοβήθηκε! Μα το Θεό μου ξύπνησε τα δολοφονικά - ζωώδη ένστικτα, που τα είχα ρίξει σε χειμερία νάρκη εδώ και πολύ καιρό. Παρόλα τα νεύρα, κράτησα την ψυχραιμία μου, σεβάστηκα την ηλικία του και του είπα μόνο ένα: ‘ότι δεν καταλαβαίνω πως καταφέρνει να περπατάει στα 2 πόδια αφού είναι ζώο’.

Φαντάζομαι ότι αυτή δεν είναι απάντηση σε έναν άνθρωπο τέτοιας ηλικίας, αλλά αυτή ήταν η μέγιστη ευγένεια με την οποία θα μπορούσα να απαντήσω εκείνη τη στιγμή. Δεν χρησιμοποίησε μια απλή, αλλά συνάμα τόσο πλούσια σε σημασία, λέξη: 'σε παρακαλώ'.

Πόσο δύσκολο είναι τελικά να είμαστε δίποδα 'ζώα' και όχι τετράποδα, να είμαστε ευγενείς και όχι με το ζόρι 'κύριοι με τρόπους', να αφήνουμε χώρο και όχι να σπρώχνουμε, να χαμογελάμε και να μην κατσουφιάζουμε, να είμαστε....ΟΜΟΡΦΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ