Μαμάκα, αφιερωμένο!

Όπως κάθε χρόνο, την 1η Νοεμβρίου είναι του Αγ. Κοσμά & Δαμιανού των Αναργύρων, κοινώς, των Αγ. Αναργύρων (μεγάλη η χάρη τους Παναγίτσα μου). Η κυρία Μαρία (μάνα-μητέρα-μανούλα), με είχε ενημερώσει αρκετές μέρες πριν, ότι θα έπρεπε να την συνοδεύσω. Τι να κάνω η δόλια η κόρη, πήρα την μεγάλη απόφαση και πήγαμε να προσκυνήσουμε.

Τις εκκλησίες τις αποφεύγω σαν το διάολο το λιβάνι, αλλά η γκρίνια της κας Μαρίας αν δεν της έκανα το χατίρι, ήθελε πολλά κιλά υπομονής. Και εγώ, λόγω ηλικίας και ιδιοσυγκρασίας δεν έχω (κιλά υπομονής δεν έχω, γιατί απ' τα άλλα μπορώ να σας μοιράσω).

Έξω, λοιπόν, από την εκκλησία είχαν στήσει οι πιστοί υπάλληλοι του ναού ένα κιόσκι για τα κεριά. Η κυρία Μαρία σαν καλή χριστιανή που είναι, ανοίγει τη μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει τη μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσαντάκι, βγάζει 2 ευρώ, κλείνει το μικρό τσαντάκι, ανοίγει τη μεγάλη τσάντα, βάζει μέσα το μικρό τσαντάκι, κλείνει τη μεγάλη τσάντα και περιμένει στην ουρά, συνοδευόμενη από τα μούτρα μου.

- "Τί κάνεις εκεί;" τη ρωτάω.

-" Έβγαλα λεφτά για να αγοράσω κερί, μου απαντάει".

- "Να 'αγοράσεις' ";;;

-"Ναι, κοίτα, έχει τιμή στα κεριά".

Κερί άσπρο 50 λεπτά, κερί μπεζ (ξέρετε αυτό το σκατοκουραδί το χρώμα - να ταιριάζει μετά μούτρα του Εφραίμ), λαμπάδα 2 ευρώ.

Πίσω από το stand (!!!) των κεριών ήταν ένας μεσήλικας άντρας, ο οποίος δεν ξέρω -και δεν με αφορούσε- αν ήταν υπεύθυνος/ανεύθυνος καντηλανάφτης - κεροπωλητής, αλλά σ' αυτόν απευθύνθηκα.Τον ρώτησα ευγενικά, το λόγο και το ρόλο της τιμής στα κεριά. Ο ανήρ αυτός μου έριξε ένα περιφρονητικό βλέμμα, του στυλ "Ωχ, καημένη, όρεξη έχεις" και πήγε να διώξει ένα αθίγγανο πανέμορφο κοριτσάκι, που πωλούσε τα ίδια κεριά, στην τιμή του " ότι θέλεις δώσε μου".

Στροφάρισε γρήγορα το μυαλό μου, παραμέρισα τα νεύρα μου, έριξα την πίεση σε φυσιολογικά επίπεδα και μετά την παρέμβαση της κας Μαρίας, είπα να μην σχολιάσω την στάση του "κυρίου".

Προχώρησα στα σκαλιά της εκκλησίας και εκεί με περίμενε μια δεύτερη, ακόμα πιο ''ευχάριστη'' έκπληξη.

Στο πρώτο βήμα που έκανε το μαύρο-λεοπάρ μπαλαρινέ πατούμενό μου, συγκρούστηκε με μια μπότα μεγάλου μεγέθους. Επειδή δεν φημίζομαι για το ύψος μου (για τυχόν σχόλια, αρκεί να πω ότι οι κοντές γυναίκες είναι ευκολοκουμαντάριστες), αναγκάστηκα να σηκώσω την κάρα μου προς τους ουρανούς και να αντικρύσω έναν άντρα σε διαστάσεις XXL (χιχιελ, που λέει και η κυρία Μαρία).

-"Περίμενε", μου λέει.

-"Γιατί;", ρωτάω.

-"Έχει κίνηση μέσα", απαντάει.

-"Καλά κάπου θα βρω να το παρκάρω", του λέω.

-"Αστειάκια;", μου λέει με ύφος.

-"Νευράκια;", απαντάω με ύφος επίσης.

Κοντά στο αυτί μου, τα μελωδικά σύμφωνα και φωνήεντα της κυρίας Μαρίας: 'ρεζίλι με έκανες πάλι. Μια με τα κεριά, μια μ' αυτόν'. Της χαμογέλασα γλυκά.

Ο bodyguard Μπουρναζίου μετά από δύο λεπτά μας άφησε να περάσουμε. Προφανώς λάσκαρε η κίνηση. Η σφυρίχτρα του τροχονόμου, είναι ακόμα στα αυτιά μου..........